GEPUBLICEERD OP 29/10/2019 OM 12:21
DOOR DR IGNASI GUARDANS, CATALAAN, ADVOCAAT EN VOORMALIG LID VAN HET SPAANSE PARLEMENT EN HET EUROPEES PARLEMENT
“Toenemende weerstand tegen Belgische onderdrukking en een duidelijke meerderheid voor Vlaamse onafhankelijkheid “. Als de buitenlandse pers zou besluiten om op deze manier de laatste regionale verkiezingen in België samen te vatten(waarbij de N-VA en het Vlaams Belang samen 43,3% van de stemmen in Vlaanderen wonnen), zou men zonder aarzeling zeggen dat het “nepnieuws” betreft. Niemand met een beetje politieke gevoeligheid (en een basiskennis van wiskunde) zou zoiets durven beweren. Maar hier zijn blijkbaar andere regels te gelden in de perceptie van de politieke realiteit in Catalonië.
Om de haverklap lezen we artikelen over “De Catalaanse strijd voor onafhankelijkheid” of horen we een voormalige Catalaanse politicus spreken zonder tegensprekelijk debat over “de Spaanse onderdrukking waaronder het Catalaanse volk lijdt”. Dit Catalaanse volk, van wie hij – vermoedelijk weer eenzijdig – woordvoerder heeft gemaakt vanuit zijn villa in Waterloo. Maar ook hier heeft de waarheid zijn rechten.
Laten we de eens in perspectief plaatsen en de verschillende momenten bekijken waarop de Catalanen hun democratische stem daadwerkelijk uitten.
Een gunstig momentum
In het afgelopen decennium heeft de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging een politieke impuls gekregen, waardoor alle politieke partijen zich in dit debat hebben gemengd.
Als we kijken naar de verkiezingsresultaten van de afgelopen jaren, zien we dat in 2015, met een opkomst van 77,4% van de kiezers, een meerderheid van 51,28% van de Catalanen ervoor koos zich te wenden tot partijen die tegen stemmen. onafhankelijkheid.
Een continuïteit in de resultaten
Twee jaar later, in 2017, en slechts enkele maanden na het tumultueuze referendum in oktober, werden nieuwe verkiezingen gehouden. Met een recordopkomst van 79,1 procent koos een meerderheid van 50,71 procent van de kiezers opnieuw partijen die zich verzetten tegen onafhankelijkheid. Het verschil tussen voor- en tegenstanders van onafhankelijkheid bleef min of meer vergelijkbaar en dit aandeel werd opnieuw bevestigd in de resultaten van de Europese verkiezingen van 2019.
In het middelpunt staat te vaak een zogenaamd referendum dat niet alleen tegen de wet is georganiseerd, maar ook verre van een respectabele kiesstandaard in het Westen. Slechts 42% van de kiezers kwam op.
We vergeten door een merkwaardig toeval dat tijdens de 29 verkiezingen die plaatsvonden gedurende de 43 jaar sinds de terugkeer van de democratie in Spanje, de onafhankelijkheidspartijen nooit de vertegenwoordiging van een meerderheid van het Catalaanse volk hebben gewonnen. Nooit.
Een bevooroordeeld kiesstelsel
Voorstanders van onafhankelijkheid hebben een meerderheid in het Catalaanse parlement. Zoals in veel andere gevallen in de wereld komt de meerderheid van de stemmen echter niet overeen met de meerderheid van de zetels. Het is het gevolg van een kiesstelsel dat een sterker kiesgewicht herkent in de minder bevolkte Catalaanse provincies ten koste van dat van Barcelona, waar 74% van de Catalaanse bevolking woont. Zonder deze scherpe correctie van de proportionele regel zouden de separatisten nooit een parlementaire meerderheid hebben verkregen.
Een democratische verantwoordelijkheid
Begrijp me niet verkeerd, ik wil de legitimiteit van het Catalaanse parlement helemaal niet in twijfel trekken. Dit zijn de spelregels die we allemaal hebben geaccepteerd. Ik benadruk alleen dat het gekozen beleid ook zijn democratische verantwoordelijkheid moet nemen. En zoals het geval is met Trump in de Verenigde Staten en Boris Johnson in het Verenigd Koninkrijk, staat de legitimiteit van hun toegang tot macht hen niet toe de politieke diversiteit van de volkeren die zij vertegenwoordigen en regeren te negeren. Dit wordt vooral serieus wanneer men fundamentele keuzes probeert op te leggen aan het hele land.
Een bonte coalitie
Ik heb geen probleem toe te geven dat een zekere eenheid van onafhankelijkheid in hun politieke project, die niet bestaat aan de kant die afscheiding afwijst, kan bijdragen aan dit verstoorde collectieve imago. Aan de kant van degenen die dromen van een Catalaanse republiek, is er een soort heterogene coalitie van christen-democraten, liberalen, voormalige socialisten en radicalen van links, die tot nu toe geen in wezen gemeenschappelijke politieke actie. Aan de andere kant, aan de kant van de niet-onafhankelijkheid, die niet gelooft in het creëren van nieuwe grenzen in het Europa van de 21e eeuw, hebben we onze verschillen over hoe de beste relatie met Madrid zou moeten zijn.
Het is ook waar dat men niet onafhankelijk moet zijn om bedenkingen te hebben bij het recente oordeel van het Spaanse Hooggerechtshof. Maar we zijn tenminste allemaal verenigd in die zin dat we geloven in dialoog en politieke manieren om de fundamentele wet van Catalonië en de grondwet vooruit te helpen, zonder onze toekomst en onze resultaten in het spel te willen brengen separatistische avonturen.
Stof tot nadenken voor Belgen
“Gecompliceerder dan ik dacht!” denkt u wellicht als u tot hier hebt gelezen. Ja, het is ingewikkeld. En verdrietig En frustrerend. Belgen, of ze nu Vlaams, Waals, Brussel of Duitstalig zijn, zullen het beter begrijpen dan alle andere mensen. Onze crisis in Catalonië is fundamenteel, sociaal en politiek. Daarom willen we onze vrienden in het buitenland vragen om kritisch te kijken naar wat in de eerste plaats een groot intern conflict is, een familieconflict, niet alleen een machtsstrijd “met Madrid”. Iedereen is natuurlijk vrij om zijn of haar kanten en voorkeuren te kiezen of om neutraal te blijven. Maar laten we de realiteit niet uit het oog verliezen: er is geen meerderheid van de Catalanen achter het project voor onafhankelijkheid, en we zullen eerder een gemeenschappelijk project met de andere volkeren van Spanje willen bouwen .
Add comment